Blog Pawła Chojeckiego

Emocje po wielkim sukcesie polskiej siatkówki już opadły. Czas na kilka refleksji natury ogólnej.
Ci, którzy nie śledzą na bieżąco tej dyscypliny sportu, zapewne nie wiedzą, że Polska od lat jest siatkarską potęgą. Nasza liga należy do najlepszych na świecie, grają u nas utytułowani zawodnicy z różnych stron świata, nasi siatkarze zasilają czołowe kluby europejskie.

Ciekawym przypadkiem jest trener naszych zwycięzców Stefan Antiga. Po zakończeniu kariery zawodniczej w reprezentacji Francji objął prowadzenie naszej drużyny narodowej. Twierdzi: „Czuję się w Polsce, jakbym tutaj się urodził”, „dzieci przejęły polskie tradycje i zwyczaje. Syn podczas piłkarskiego Euro kibicował nie Francji, a Biało-Czerwonym”  Wpolityce.pl.

Tak właśnie dawna Rzeczpospolita przyciągała wybitne jednostki z bliskiej i dalekiej zagranicy. O naszej potędze i wolnościowych tradycjach było w świecie głośno. Liczne rzesze przybyszów wzbogacały nasz potencjał i asymilowały się w polskim wyjątkowym projekcie państwowym. Silna i otwarta Rzeczpospolita nie miała sobie równych. Gdy upadła, jej tradycje przejęły Stany Zjednoczone Ameryki.

Szkoda, że dziś możemy poszczycić się tylko siatkarską namiastką dawnego blasku. Szkoda też, że sportowy sukces, zamiast poprzez kontrast skłaniać nas do refleksji nad ogólną kondycją państwa i narodu, posłużył Bandzie Trzymającej Władzę do budowania w Polakach ułudy potęgi i wielkości. Nasi przodkowie nie zadawalali się namiastkami, ale regularnie bili Rosję i Niemcy w realu…

idź Pod Prąd, październik 2014

Pierwsza faza wydalenia BK z Pałacu Prezydenckiego się udała. Wybory wygrane. To bardzo ważny krok na drodze do Nowej Polski, ale tylko krok. Niestety wydaje się, że obóz patriotyczny odtrąbił już ostateczne zwycięstwo…

Nasi dziadowie pokonali kiedyś Krzyżaków w walnej bitwie pod Grunwaldem, ale zabrakło im determinacji i mądrości politycznej, by raz na zawsze rozwiązać problem i zdobyć Malbork. Po krótkim oblężeniu… wrócili do żniw! Trzeba było za pięćdziesiąt lat toczyć nową wojnę. Obawiam się, że i teraz może być podobnie. Jak słusznie zauważa Aleksander Ścios na swoim blogu, dziwnie wygląda szybka depesza gratulacyjna z Moskwy dla prezydenta-elekta oraz spokój Bandy Trzymającej Władzę (BTW). Na to nakłada się słodka deklaracja Andrzeja Dudy o budowaniu wspólnoty i naprawie, nie odbudowie z ruin, Polski („Jestem przeświadczony, że możemy być razem i naprawiać nasz kraj”). Smuci też traktowanie BK jak demokratycznie wybranego prezydenta Polski. Czy AD zapomniał już o udziale BK w grze poprzedzającej zamach smoleński? Czy zarzuty o fałszowanie wyborów już są nieaktualne?

Wszystko to razem wygląda mi na zapowiedź kolejnej grubej kreski, dzięki której kolejni polityczni zbrodniarze mają uniknąć odpowiedzialności, jak banda Jaruzelskiego po ’89.

Jaśniejszym punktem na społeczno-politycznej mapie Polski jest wzrost niezadowolenia z rządów BTW wśród ludzi młodych. Widać, że idzie nowe. Minęło już ponad dziesięć lat od uniowstąpienia, które miało rozwiązać wszystkie nasze problemy i wprowadzić nas do normalnego świata. Okazało się, że jedyną realną perspektywą dla młodych ludzi jest emigracja na coraz bardziej zamknięty Zachód albo szmacenie się w korytarzach politycznych kacyków, którzy jedynie mogą dać pracę w PRL-bis. Unia rozbudziła aspiracje, a PO zderzyła je z rzeczywistością. Stąd tak liczny i „antysystemowy” udział młodych.

Czy jednak prezydent-elekt wywodzący się i przemawiający w duchu Unii Wolności może oczyścić tę stajnię Augiasza, jaką jest współczesna Polska? Przecież tu potrzebne jest oczyszczenie od poziomu wójta czy dyrektora podstawówki wzwyż! Przykład niemieckiej denazyfikacji to drobiazg w porównaniu z ogromem sanacyjnej pracy, która czeka nas w Polsce. A Duda słodko mantruje o demokracji i naprawie…

Obawiam się, że BTW znowu wykołuje obóz patriotyczny, czego zapowiedzią mogą być także niejasne sygnały Pawła Kukiza, który wlał tak wielkie nadzieje w serca ludzi zniechęconych do polityki w dotychczasowym wydaniu. Brak tej składowej w najbliższych wyborach lub jej rozmycie i zastąpienie nowoczesną.inaczej.pl może doprowadzić do sytuacji, gdy za kilka miesięcy będziemy mieli polski majdan albo masową emigrację. Ostatni zgasi światło…

***

Ja tymczasem jadę na parę tygodni do USA, by na własne oczy zobaczyć to, o czym od lat piszę jako o ideale, do którego powinni dążyć Polacy. Ciekaw jestem, czy zostało tam jeszcze coś z ducha dawnej Tea Party? Proszę na bieżąco śledzić moje relacje z podróży na Fb.

facebook.com/pastorchojecki

Wielu z troską pochyla się nad opłakanym losem Ojczyzny. Niektórzy snują plany ratunku w rodzaju mitycznego Archipelagu Polskości czy modlitwy o króla na białym koniu. Bardzo nieliczni zadają dociekliwe pytania o przyczyny naszych narodowych nieszczęść. Nasi wrogowie mają jednak, w przeciwieństwie do nas, zarówno jasne diagnozy, jak i recepty. Jedną z nich – w razie narodowej gorączki – jest upuszczanie krwi.

Kiedy się patrzy na nasze dzieje ostatnich 250 lat, widać, że trwale nie godzimy się z niewolą, że sen o wolności i wielkości utraconej I Rzeczypospolitej ciągle nam w duszy gra, że gotowi jesteśmy na wielkie daniny krwi dla jej odzyskania. Niestety, tym pięknym tęsknotom towarzyszy zwykle coś, co skazuje nas na klęskę. Jeden z największych naszych wieszczów czasów niewoli tak ujął w strofach wiersza tę narodową skazę:
 
Miejcie odwagę... Nie tę tchnącą szałem,
Która na oślep leci bez oręża,

Naszym przodkom nie sposób odmówić serca do walki, ale z rozumem już gorzej. Dodam, że nie chodzi o zdolności taktyczne i inteligencję na polu walki. Wielu naszych dowódców, przegrywając w Polsce, odnosiło świetne zwycięstwa za granicą – najlepszym tego przykładem są Kazimierz Pułaski i Tadeusz Kościuszko. Brakowało nam czegoś większego: mądrości narodowej. Definiuję ją jako sumę odpowiedniej świadomości narodu oraz wyczuwającego „wiatr historii” przywódcy. Warto pokrótce prześledzić ten brak na przestrzeni ostatnich 250 lat.

Polska od początku XVIII wieku nie była już państwem suwerennym. Jak to ujmowali nasi przodkowie: „stała nierządem”, a dokładniej interesami państw ościennych. W drugiej połowie tego smutnego dla nas stulecia szlachta dostała religijno-patriotycznej gorączki „barskiej” i rozpoczęła wojnę z własnym królem i wspierającymi go Rosjanami. Efektem tego pierwszego powstania narodowego była śmierć lub wygnanie ponad 100 000 bohaterskich młodzieńców, dalsza ruina gospodarcza i… I rozbiór Polski. Gdy piętnaście lat potem pojawił się klimat dla autentycznej reformy państwa (Rosja zmuszona była prowadzić wojnę na dwa fronty z Turcją i Szwecją), zabrakło barskich narwańców i znowuśmy przegrali, dostając „w nagrodę” II rozbiór. By nie bawić się w kontynuowanie marionetkowej polskiej państwowości, zaborcy sprowokowali szybko kolejne powstanie – tym razem pod wodzą Tadeusza Kościuszki – i po pokonaniu go zakończyli konwulsje I Rzeczpospolitej III rozbiorem. Kolejna wielka danina krwi to zawierucha napoleońska, która co prawda na krótko dała nam wolność od zaborców, ale kolejne dziesiątki tysięcy Polaków rozsypały się po całym świecie. Gdy dorosło następne pokolenie, tym razem zachodni sojusznicy zachęcili nas do następnego powstania, które wybuchło w czasie dogodnym, ale dla okupanta. Oprócz kolejnej Wielkiej Emigracji, ogromnych zniszczeń i upadku morale, z królestwa staliśmy się księstwem. Gdy kilkanaście lat potem Europę ogarnęła Wiosna Ludów, a Rosja dostawała baty w wojnie krymskiej, my nie byliśmy zdolni do powstania. Niebawem jednak dorosło następne pokolenie, więc car postanowił znowu leczyć nas „upuszczaniem krwi”.

Po tragedii Powstania Styczniowego nasza elita doszła wreszcie do przekonania, że podążanie dalej drogą „zrywów narodowych” sprawi, iż w dawnej Rzeczypospolitej pozostaną sami niepiśmienni chłopi. Radykalnie zmieniono podejście – odrzucono wiarę w insurekcyjne, nagłe odzyskanie wolności, a rozpoczęto długi marsz w kierunku podniesienia całego narodu na wyższy poziom cywilizacyjny. Rozpoczęto tzw. pracę u podstaw, uczono chłopów czytać i pisać, rozumieć historię i potrzebę własnego państwa. Dzięki temu przynajmniej częściowo wyrwano Polaków z odmętów zacofania i zabobonu, w których znaleźliśmy się, odrzucając zdobycze Złotego Wieku XVI. Dzięki tej nowej atmosferze przynajmniej dwa pokolenia rodaków nie zapadły na gorączkę leczoną „upuszczaniem krwi”. O dziwo to, czego od czasów Konfederatów Barskich nie mogła (czy nie chciała?) dać nam Zawsze Dziewica Maryja, dał nam na tacy Wszechmogący Bóg w roku 1918! Znowu na krótko odzyskaliśmy narodową mądrość – uświadomione społeczeństwo i właściwego przywódcę. Niezbyt długo jednak dane nam było cieszyć się Wolną Polską. W 1939 znowu uwierzyliśmy w swoją mesjańskość i niezwyciężoność, a jakby tego było mało, w ’44 na życzenie Stalina w samej tylko stolicy złożyliśmy ofiarę z 200 000 Polaków. Potem komuniści do perfekcji opanowali prowokowanie zamieszek, co czynili dla własnych interesów z częstotliwością ok. 10 lat. Po ’89 nie musieliśmy przelewać krwi, ale za to sprzedaliśmy w jasyr 2-3 miliony młodych rodaków. To rozwiązanie powoli przestaje dawać spodziewane rezultaty. Z analizy historii wynika więc, że nasi wrogowie obmyślają już nowy plan upuszczenia nam krwi.

Powie ktoś: „A skąd wiesz, że teraz oto nie nadchodzi czas podobny jak w 1918 roku, że trzeba siłą odzyskać władzę w Polsce?”. W takie tony zdaje się uderzać czołowy katolicki myśliciel obozu patriotycznego ukrywający się pod pseudonimem Aleksander Ścios:

„Problem nie dotyczy interpretacji wydarzeń z lat 2007-2015, lecz lęku przed przyjęciem najważniejszej konkluzji i obawy przed odrzuceniem mitologii demokracji.
Na pytanie - w jaki sposób wygrać wybory? - istnieje jedna odpowiedź: w taki, jak obala się każdy reżim”. bezdekretu.blogspot.com

By rozwiązanie rewolucyjne się powiodło, potrzebne jest jednoczesne wystąpienie kilku czynników: zapotrzebowanie społeczne, sprawne i mądre przywództwo oraz koniunktura międzynarodowa. W mojej ocenie żadna z tych składowych obecnie nie występuje. Społeczeństwo mamy na bardzo niskim poziomie duchowym, moralnym i organizacyjnym; duchowieństwo jawnie zaprzedane obcym interesom (patrz „pojednanie” katolickiego episkopatu z cerkwią Putina w 2012 r.), opozycja parlamentarna zramolała i naiwna, pozaparlamentarna niedoświadczona, podzielona i nieliczna – w sam raz na „upuszczenie krwi”, ale nie na realną zmianę władzy. Sytuacja geopolityczna przypomina bardziej 1939 rok niż 1918. Tu warto patrzeć na Węgrów – o ile w 1918 szliśmy tą samą drogą, walcząc zbrojnie przeciw zagrożeniu komunistycznemu, o tyle w 1939 wybraliśmy całkowicie przeciwne opcje. I to oni, nie my, mieli wtedy rację. Teraz, gdy nowa wojna już się tli, węgierski przywódca i wizjoner Wiktor Orbán mówi:

„…w polityce zagranicznej ważne jest umiarkowanie, zwłaszcza w niej. Musimy wiedzieć, gdzie są nasze granice, byśmy nie skończyli jak Tygrys z „Kubusia Puchatka“, który przebrał miarę w podskakiwaniu.” luty 2015, wpolityce.pl

Dziś na pierwszy ogień poszli Ukraińcy, jak my w 1939. Dopóki więc mocarstwa Zachodu nie zaangażują się w walkę z Rosją na pełną skalę, nie czas na nas.

Jeszcze ważniejszym pytaniem jest, co musimy zrobić, by wykorzystać sprzyjającą koniunkturę, kiedy się ona pojawi, i nie dać się oszukać fikcyjnymi zmianami, jak w 1989 roku.

Przede wszystkim musimy określić drogę do podniesienia Polaków ze stanu upadłości. Z ciemnym, niemoralnym i zdezorganizowanym narodem nie da się zbudować nowego państwa. Można co najwyżej zmienić stare elity na jeszcze gorsze nowe. Wierząc, że to Bóg Wszechmogący ma coś do powiedzenia o losie narodów, odnowę trzeba zacząć od Jego pierwszoplanowego celu dla narodów:

On z jednego /człowieka/ wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwie czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. Dz 17:26-27 (BT)

Dopiero naród podnoszący się ku autentycznemu poznaniu Boga jest w stanie się organizować, wyłaniać przywódców i uderzyć w stosownej chwili. Przykładem niech będą kolonie brytyjskie w Ameryce Północnej. Na zapadłych krańcach niezwyciężonego Imperium, nad którym nie zachodziło Słońce, zrodził się nowy naród, który zbudował najwspanialszą cywilizację w dziejach ludzkości. Niech to będzie dla nas inspiracją zarówno do pracy u podstaw, jak i do cierpliwości.

Idź pod prąd, nr 128-129 (marzec-kwiecień), s. 4-5.

Niedawno prof. Andrzej Zybertowicz zamieścił na Twitterze prawie dramatyczny wpis–prośbę? „Noc. Szukam słów. By wyrazić ducha polskości. Uchwycić? Z-re-konstruować? Tekstem?! A co było na początku?” W Polsce to niestety rzadkość, by osoba ze ścisłej elity intelektualnej publicznie stawiała tego rodzaju pytania. Niewielu ma tyle odwagi, by kwestionować stan ducha narodu. Krytyka w tym obszarze uderza bezpośrednio w odwiecznego strażnika polskiego ducha, w Kościół rzymskokatolicki. A przecież atak na Kościół to atak na polskość, to przyłączanie się do ostatnio coraz brutalniejszych ataków lewactwa i barbarzyńców?  Zdecydowana  większość  polskiej  elity  opiniotwórczej  ucieka  od  tego  trudnego  problemu  i  udaje,  że  ze sferą ducha jest w narodzie wszystko w porządku, pozostawiając ją w wyłącznej gestii hierarchów. Taka postawa jest
jednak  bardziej  antypolska  niż  najgorsze  ataki  swołoczy spod znaku biłgorajczyka. To ona właśnie gwarantuje dzikusom sukces w dłuższej perspektywie czasowej. Polska to tylko z nazwy kraj chrześcijański. Od kilku lat nie można już o nas mówić nawet jako o narodzie religijnym (religia to  zespól  działań,  które  ludzie  podejmują,  by  przypodobać  się Bogu/bogom; chrześcijaństwo to osobista odpowiedź na działanie Boga, na ofertę zbawienia złożoną ludziom przez Boga Ojca, który posłał na śmierć za nasze grzechy Swego Jedynego Syna). Stwierdzenie,  że  Kościół  rzymskokatolicki  nie  ma  sposobu  na prowadzenie Polaków do Chrystusa ani nie potrafi w obecnych realiach  utrzymać  ich  w  karbach  postaw  moralnych,  jest  truizmem, „oczywistą oczywistością”. Dlaczego jednak polscy ewangeliczni chrześcijanie nie umieją zagospodarować coraz bardziej widocznej pustki duchowej w swoim narodzie? Odpowiedź na to pytanie stanowi problem bardziej złożony.

PO PIERWSZE: METODA
By  zilustrować  podstawowy  brak  w  ewangelizacji  Polski, sięgnę  do  egzotycznego  przykładu.  Indie  były  od  XVIII  wieku przedmiotem  zainteresowania  wielu  europejskich  ośrodków misyjnych.  Mimo  imponujących  wysiłków  chrześcijaństwo  nie mogło trwale zadomowić się wśród Hindusów. Schemat działania misjonarzy był podobny: zakładali bazę misji i rozpoczynali działalność  charytatywno-ewangelizacyjną,  na  którą  reagowali głównie  przedstawiciele  najniższej  kasty  niedotykalnych.  Po pierwszych ewangelizacyjnych sukcesach misję oblegało tysiące
pariasów  zdanych na pomoc misjonarzy,  co  całkowicie  wiązało im  ręce.  Klasy  wyższe  społeczeństwa  pozostawały  nietknięte. Sytuację zmienił Aleksander Duff, który w 1830 roku przybył ze Szkocji do Kalkuty i nieomal z marszu rozpoczął działalność edukacyjną skierowaną do młodych przedstawicieli hinduskich elit. Nie  prowadził  tradycyjnej  działalności  ewangelizacyjnej,  ale skoncentrował się na założeniu szkoły uczącej elementów kultury Zachodu – nauki, sztuki, obyczajów itp. Poznanie Biblii następowało niejako „przy okazji”. Spotkało się to z dużą otwartością wyższych warstw, które w tym czasie z ciekawością patrzyły na zdobycze cywilizacyjne Zachodu i chętnie posyłały swoje dzieci
do szkoły Duffa. Pierwsze lekcje odbywały się dla sześciu studentów w cieniu drzewa figowego. Po tygodniu zgłosiło się już 300 chętnych!  Przez  szkoły  (wkrótce  powstała  także  żeńska)  Duffa przewinęło się kilkadziesiąt tysięcy młodych Hindusów, ale nawróciły  się  tylko  33  osoby.  Niektórzy  uznaliby  to  za  klęskę  w porównaniu z wieloma tysiącami ochrzczonych pariasów w tradycyjnych misjach. Jednakże dzięki strategii Duffa, którą można by w uproszczeniu nazwać preewangelizacją, elita Indii oswoiła się z Biblią i chrześcijaństwem. Tych trzydziestu trzech nawróconych odegrało znaczącą rolę w budowaniu tamtejszego Kościoła. Bariera izolacji została trwale przełamana. Niedawno  rozmawiałem  z  jednym  z  polskich  pastorów. Zapytałem o metody ewangelizacji jego kościoła. „Chodzimy do aresztu” - odpowiedział. Zaciekawiło mnie, jak ocenia rezultaty. „Trudna sprawa. Wielu tych ludzi chętnie słucha i przychodzi na nasze nabożeństwa, ale po wyjściu na wolność nie umieją sobie
poradzić w normalnym społeczeństwie i często wracają za kratki”. Zapytałem: „Dlaczego więc nie działacie w innych środowiskach?” „Tylko w areszcie chętnie nas słuchają…” – usłyszałem w odpowiedzi. Ta  rozmowa  pokazuje  stan  wielu  polskich  środowisk ewangelicznych.  Nie  mając  sposobu  na  ewangelizację  narodu, skupiają się głównie na działalności charytatywnej (paczki świąteczne,  rozdawanie  żywności itp.)  oraz  na ewangelizacji  środowisk patologicznych. Nie trzeba być wielce przenikliwym obserwatorem, by stwierdzić, że ta metoda (a właściwie jej brak) jest
nierozwojowa. Pomimo wielu lat działań ewangelizacyjnych odsetek  nowonarodzonych  w  Polsce  oscyluje  nadal  na  poziomie krajów arabskich…

PO DRUGIE: KOMPROMIS
Kompromis  w  sprawach  zasadniczych  kończy  się  zwykle podobnie jak historia o myśliwym i niedźwiedziu. Późną jesienią do lasu wybrał się myśliwy w poszukiwaniu futra na zimę oraz głodny miś szukający porządnego posiłku przed snem zimowym. Spotkali się na polanie – myśliwy przyłożył sztucer do ramienia i już  miał  wystrzelić,  gdy  miś  zawołał:  „Po  co  się  tak  śpieszyć!? Zawsze  możemy  porozmawiać!”.  Myśliwy  po  chwili  namysłu przyznał  rację  misiowi  –  „Ze strzałem zawsze zdążę, a  cóż  mi szkodzi  chwila  pogawędki?”  Jak  pomyślał,  tak  uczynił.  Usiadł  z misiem na kłodzie drzewa, by porozmawiać o kompromisie. Po niedługiej  chwili  miś  miał  swój  posiłek,  a  biedny  myśliwy  (w pewnym sensie) futro… Metoda  pozyskania dla Chrystusa  młodych  elit  narodu została już w Polsce zastosowana. Pod koniec lat pięćdziesiątych ks. Franciszek Blachnicki stworzył Ruch Oazowy skoncentrowany na formowaniu duchowości polskiej młodzieży. Do jego sukcesu walnie przyczyniła się protestancka organizacja amerykańska  Campus  Crusade  for  Christ,  z  którą  ks.  Blachnicki  podjął współpracę w połowie lat siedemdziesiątych (za wiedzą i zgodą kard. Karola Wojtyły). Przez pierwsze lata współpraca układała się świetnie. Studenckie grupy Ruchu Światło-Życie powstawały w całej Polsce (jedną z nich miałem okazję prowadzić), a na letnie obozy oazowe wyjeżdżało do kilkuset tysięcy młodych ludzi! Gdy jednak pierwsi liderzy wychowani na protestanckich materiałach  osiągnęli  dojrzałość  w  Chrystusie,  zaczęły  się  poważne
problemy. Naczelną ideą ks. Blachnickiego była próba bezkolizyjnego  połączenia  protestantyzmu  z  katolicyzmem.  Przykładowo wzywano  młodych  ludzi  do  osobistego zaufania  Chrystusowi i uznania  Go za  swojego  Pana  i  Zbawiciela  (czyli  traktowano  jak niewierzących),  a  następnie  wspólnie  odmawiano  różaniec  i uczestniczono w mszy. Na jednym spotkaniu formacyjnym uczono  ludzi,  że  Jezus  od  momentu  zaproszenia  Go  mieszka  w  ich sercu,  nigdy  ich  nie  opuści,  przebaczył  im  wszystkie  grzechy i mają już życie wieczne, a za chwilę na mszy musieli powtarzać sprzeczną z tym formułę: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł  do  mnie,  ale  powiedz  tylko  słowo,  a  będzie  uzdrowiona dusza  moja”  albo  iść  do  spowiedzi,  by  otrzymać  przebaczenie grzechów.  Ludziom  bezmyślnym  te  sprzeczności  nie  przeszkadzały, ale był to ruch skierowany do przyszłej elity, a więc liczba pytań i wątpliwości rosła. Za nimi poszły decyzje. Najpierw jednostki,  a  potem  i  całe  grupy  oazowe  zaczęły  opuszczać  katolicyzm  z  powodu  jego  niewierności  Biblii  –  depozytowi  wiary chrześcijańskiej.  W  odpowiedzi  hierarchia  katolicka  mocno  zaostrzyła  kontrolę  nad  grupami,  ograniczyła  rolę  świeckich  animatorów  i  doprowadziła  do  ponownej  rekatolicyzacji  ruchu, który stracił dawny impet i stał się marginalnym, religijnym dodatkiem do parafii. Pewną odmianę tej metody zastosowali nieco później (’80) protestanci z Campus Crusade for Christ, tworząc własne wspólnoty  luźno  związane  z  katolicyzmem  (opiekunem  kościelnym jednej  z  nich  w  Krakowie  był  w  połowie  lat  osiemdziesiątych ubiegłego wieku ks. Tadeusz Rydzyk). Ludzie ci w sercu byli nowonarodzonymi  protestantami,  ale  zewnętrznie  udawali  katolików. Taka partyzantka nie odegrała jednak jak na razie znaczącej
roli w ewangelizacji Polski. Albo za bardzo udaje katolicyzm i wtedy  nie  potrafi  jasno pokazać potrzeby nowego narodzenia i
radykalizmu nawrócenia, albo zbyt szybko się dekonspiruje i zostaje przegnana z parafii.

PO TRZECIE: TW „ZAŁOŻYCIELE”
Nad  bezproduktywnością  polskich  kościołów  protestanckich  czuwają  konfidenci  rodem  z  realnego  komunizmu  lub  ich młodzi sukcesorzy. Zwykle piastują przywódcze funkcje we władzach kościołów i kontrolują ich majątek. Nawet ujawnienie SB-eckiej przeszłości tych ludzi niekoniecznie powoduje zmiany. To raczej zbyt dociekliwi i prawi członkowie tych wspólnot muszą odejść  lub  są  dyskryminowani.  Tego  rodzaju  przypadek  miał miejsce  w  największym  kościele  protestanckim  w  Polsce.  Jego zwierzchnik okazał się TW „Januszem”, a biskup, który zdecydowanie  dążył  do  odsunięcia  go  od  funkcji  kościelnych,  „zapłacił utratą  stanowiska  za  domaganie  się  pełnej  lustracji  w  Kościele ewangelickim oraz wyjaśnienia afery finansowej, w którą mogły być  zaangażowane  najwyższe  władze  Kościoła  luterańskiego  w
Polsce” (Cezary Gmyz, „Księciunio”, Rp maj 2010). O ile mi wiadomo,  żadne  wyznanie  funkcjonujące  za  pierwszej  komuny  nie przeprowadziło w swoich szeregach skutecznej lustracji. Można więc śmiało założyć, że tymi kościołami nadal kierują (a precyzyjniej:  hamują)  przeróżni  „Janusze”  i  ich  młodsi  protegowani. Czy w takiej sytuacji może dziwić bezwład i uległość wobec wytycznych władzy w polskich kościołach protestanckich?

OD FUNDAMENTÓW
Jeśli więc ma powstać w Polsce autentyczny i skuteczny ruch wierzących, którzy obiorą sobie za cel ruszenie zmurszałych fundamentów  duchowych  narodu, musi zostać zbudowany od podstaw. Oparcie go na jakiejkolwiek istniejącej płaszczyźnie kościelnej lub świeckiej grozi mu zainfekowaniem duchem kompromisu i przejęciem kontroli przez funkcjonariuszy status quo. Koncepcja  budowy  od  fundamentów  rodzi  pytania  o  dojrzałych przywódców i bazę materialną takiego przedsięwzięcia, ale - w obliczu mizerii, zmarnowanych dla sprawy ewangelizacji
kilkudziesięciu ostatnich lat - jawi się ona jako jedyna droga wyjścia z obecnego impasu. Nowy ruch misyjny dla Polski  musi  znaleźć  metodę  dotarcia do polskich elit. Musi umieć wykazać atrakcyjność biblijnego  chrześcijaństwa  dla  polskości,  zarówno  w  kontekście  naszej bogatej  tradycji  protestanckiej  Złotego  Wieku,  jak  również  w rozwiązywaniu  bolączek  teraźniejszości.  Polski  patriota  musi  w orędziu Biblii i w osobie Jezusa Chrystusa zobaczyć jedyny ratunek nie tylko dla siebie, ale i dla swojego narodu. By to osiągnąć, nie  można  bezmyślnie kopiować  wzorów  amerykańskich  czy jakichkolwiek  innych.  Musimy  opracować  naszą  własną,  polską metodę.
Praca od podstaw wymaga od nas ducha pionierów  i całkowitego oddania. Takiego, jakie cechowało ap. Pawła:

A przy tym chlubą moją było głosić ewangelię nie tam, gdzie  imię  Chrystusa  było  znane,  abym  nie  budował  na  cudzym fundamencie,

Rzym. 15:20

PS
Dla naszych stałych Czytelników nie jest tajemnicą, że powyższy cel przyświeca nam od początku istnienia gazety. Każdego,  komu  w  duszy  grają  podobne  myśli,  bardzo  zachęcamy  do kontaktu i połączenia wysiłków. Za miesiąc postaram się napisać o konkretnych zadaniach w dziele ewangelizacji Polski.

W poprzednim numerze pisałem o powodach, dla których nowonarodzonym Polakom dotychczas nie udało się odwrócić duchowego upadku naszej ziemskiej ojczyzny. Dziś pragnę przedstawić konkretne rozwiązania zmierzające do zmiany tej sytuacji.

W poprzednim numerze pisałem o powodach, dla których nowonarodzonym Polakom dotychczas nie udało się odwrócić duchowego upadku naszej ziemskiej ojczyzny. Dziś pragnę przedstawić konkretne rozwiązania zmierzające do zmiany tej sytuacji.

I. ROZPOZNANIE

Klasyczny opis tej taktyki znajdujemy w 17 rozdziale Dziejów Apostolskich:

Czekając na nich w Atenach, obruszał się Paweł w duchu swoim na widok miasta oddanego bałwochwalstwu. Rozprawiał więc w synagodze z Żydami i z pobożnymi, a na rynku każdego dnia z tymi, którzy się tam przypadkiem znaleźli.

Niektórzy zaś z filozofów epikurejskich i stoickich ścierali się z nim. Jedni mówili; Cóż to chce powiedzieć ten bajarz? Drudzy zaś: Zdaje się, że jest zwiastunem obcych bogów. Zwiastował im bowiem dobrą nowinę o Jezusie i zmartwychwstaniu.

Zabrali go i zaprowadzili na Areopag, mówiąc: Czy możemy dowiedzieć się, co to za nowa nauka, którą głosisz? Kładziesz bowiem jakieś niezwykłe rzeczy w nasze uszy; chcemy przeto wiedzieć, o co właściwie chodzi. A wszyscy Ateńczycy i zamieszkali tam cudzoziemcy na nic innego nie mieli tyle czasu, co na opowiadanie lub słuchanie ostatnich nowin. A Paweł, stanąwszy pośrodku Areopagu, rzekł: Mężowie ateńscy! Widzę, że pod każdym względem jesteście ludźmi nadzwyczaj pobożnymi. Przechodząc bowiem i oglądając wasze świętości, znalazłem też ołtarz, na którym napisano: Nieznanemu Bogu. Otóż to, co czcicie, nie znając, ja wam zwiastuję.

Dz. Ap. 17:16-23

Zanim ap. Paweł ogłosił ewangelię greckim elitom, zdobył pewne informacje. Można powiedzieć, zbadał stan ducha tego narodu oraz jego dorobek i aktualne trendy (jak czytamy dalej, poznał nawet jego literaturę: Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli; Z jego bowiem rodu jesteśmy. Dz.Ap. 17:28). Dzisiaj oprócz własnych obserwacji mamy do dyspozycji mocno rozwinięty obszar badań ośrodków opinii społecznej oraz opracowania psychologów. Można dzięki temu dowiedzieć się stosunkowo szybko o cechach szczególnych różnych grup społecznych czy pokoleniowych. Przykładowo szczególnie cenne dla kościoła mogą być opracowania na temat pokolenia X czy Y. W planowaniu strategii wobec starszego pokolenia czy elity narodu nieodzowne jest szczegółowe poznanie naszej historii i kultury. Niestety, w sporej części polskich środowisk protestanckich panuje przekonanie, że „Biblia wystarczy”. Tym przekonaniem opacznie usprawiedliwia się brak zainteresowania naszą literaturą, historią czy polityką. Taka postawa nie tylko jest sprzeczna z biblijnym wzorcem, jaki zademonstrował nam największy ewangelista narodów ap. Paweł, ale też skutecznie zamyka dla Jezusa środowiska patriotyczne. Owocem tego jest powszechny kosmopolityzm polskich protestantów i błądzenie w sferach politycznych. Środowiska narodowe postrzegają nas więc jako „element obcy i politycznie niepewny”. Warto przypomnieć, że w I RP to właśnie protestancka szlachta była trzonem ruchów reformatorskich i patriotycznych (np. ruchu egzekucyjnego).

Szczegółowe rozpoznanie stanu współczesnej polskiej duszy wymaga obszerniejszego opracowania, tu ograniczę się tylko do kilku wskazówek dotyczących polskiej elity narodowej oraz młodzieży.

ELITA

Nie ma ona złudzeń co do sprzedajności i upadku moralnego polskiego duchowieństwa. Popieranie katolicyzmu traktuje merkantylnie lub taktycznie. Jednocześnie jest w większości deistyczna lub agnostycka. W protestantyzmie widzi pewną wartość, ale tylko w kontekście państw Zachodu. Polskich protestantów lekceważy (głównie z naszej winy). Prezentuje bardzo niski poziom moralny i obyczajowy, a konserwatyzm czy religijność to dla niej tylko pragmatyczny pozór wobec polskiego katolicyzmu ludowego. Spraw biblijnych nie rozumie i jest sceptycznie nastawiona do idei „żywej wiary”. Wychowana została na ideach marksistowskich i ewolucjonistycznych. Pewne wrażenie robi na niej świadectwo życia wierzących oraz prawidłowo funkcjonujące wspólnoty chrześcijańskie składające się z Myśli praktyczne o ewangelizacji Polski PAWEŁ CHOJECKI CZY ZDĄŻYMY ZATRZYMAĆ UPADEK? „ i d ź P O D P R Ą D ” nr 2/115/2014 wwarby / Foter / CC BY 5 osób z jej środowiska (to niestety w Polsce niesłychana rzadkość).

MŁODZIEŻ

Dużo już napisano o pokoleniu Y – pragmatycznym, niecierpliwym, egoistycznym, pysznym i nieuznającym starych zasad współżycia społecznego czy autorytetów (więcej na str. 10). Na tym tle pojawia się jednak coraz liczniejsza grupa młodzieży szukającej trwałego oparcia dla swego życia, niezafałszowanej rzeczywistości oraz autentycznej pobożności. Ci młodzi ludzie mają sporą wiedzę ogólną i bagaż osobistych doświadczeń, eksperymentów z grzechem. Są podejrzliwi i sceptyczni wobec tradycyjnych form religijnych, powoli nabierają zaufania i są skażeni indywidualizmem. Wizja kontroli ze strony otoczenia czy zależności wzajemnej jest im obca. Mają ambicję do wszystkiego dochodzić samodzielnie - czyli za pomocą wyszukiwarki Google… Nie umieją dobrze odróżniać bodźców emocjonalnych i racjonalnych. Z tego powodu wielu z nich daje się zwieść przedsięwzięciom w rodzaju polskiej podróbki Woodstock.

II ROZWIĄZANIE

MEGAKOŚCIOŁY

By dotrzeć zarówno do elity, jak i poszukującej młodzieży musimy wykazać niezbicie praktyczne korzyści życia z Jezusem. Oczywiście nie mam tu na myśli teologii sukcesu, której propagatorzy obiecują „bogactwo, zdrowie, młodość i udany seks” w zamian za wiarę w Jezusa. Tu jednak nie wystarczy jednostkowe, osobiste świadectwo poszczególnych chrześcijan. Potrzebna jest „Boża maszyneria”, której niezwykłe funkcjonowanie zadziwi i przyciągnie poszukujących. Tą „maszynerią” są prawidłowo funkcjonujące wspólnoty uczniów Jezusa (kościoły/zbory lokalne). Te kościoły muszą wydawać owoc w postaci przemienionego życia swoich członków, ale nie tylko w obszarze zbawienia i zerwania z grzechem, ale również w mądrości Bożej przejawiającej się w chrześcijańskim zaangażowaniu społecznym. Kościół musi kształtować ludzi, którzy zajmą przywódcze pozycje w społeczeństwie. Oni, jak latarnie morskie, mają wskazywać zagubionym drogę do Przystani, a wspólnota kościoła ma dawać świadectwo, że stan wzajemnych relacji jej członków ma swe nadprzyrodzone Źródło (Jan. 13:35; 17:26). Dopiero tak funkcjonujące i powszechnie rozpoznawalne kościoły Jezusa przełamią dotychczasowe stereotypy dotyczące protestantów i pokażą sceptykom rzeczywistość życia Bożego.

Warto zaznaczyć, że powyższego zadania nie wykonają kościoły powszechnie znane… z głupoty lub szaleństwa. Dziś mamy w Polsce kilka dość licznych kościołów protestanckich. Jednakże ich zaangażowanie społeczne jest żenujące (wizytówką tego kierunku jest poseł Abraham Godson), a niebiblijne formy wyrazu pobożności sprawiają, że ludzie rozsądni „powiedzą, że szalejecie” (1 Kor. 14:23). Ciągle więc czekamy na polski megakościół, który stanie na wysokości zadania postawionego nam przez Chrystusa.

MEDIA

Musimy także znaleźć rozwiązanie dla problemu braku skupisk biblijnie wierzących chrześcijan. Poza niewielkim rejonem Śląska Cieszyńskiego nie ma w Polsce obszaru, gdzie protestanci mieszkaliby w zwartych skupiskach i oddziaływali na całokształt życia społecznego. Gdy nałożymy na to problem walorów intelektualnych potrzebnych do realizowania roli „latarni morskich” w szeroko pojętym oddziaływaniu lokalnym, okazuje się, że na prowincji długo nie będzie wystarczającej liczby potencjalnych kandydatów do tworzenia kościołów, o których mowa powyżej. Owszem, powstają i będą powstawały liczne kościoły domowe. Ich problemem pozostanie jednak brak możliwości pełnego wykształcenia wszystkich funkcji zadanych kościołowi przez Jezusa oraz znikome oddziaływanie na społeczność lokalną.

Przy obecnych możliwościach technologicznych sensownym rozwiązaniem wydaje się wykorzystanie mediów i komunikatorów internetowych do rozwiązania powyższego problemu. W dużych miastach mogą powstawać kościoły średnich i dużych rozmiarów. By jednak wspomóc prowincję i osamotnionych wierzących z dala od zdrowych społeczności kościelnych, powinny budować swoje media oraz interaktywny udział w nabożeństwach i spotkaniach biblijnych. Można to w pewnym uproszczeniu nazwać kościołem internetowym. Służba ta nie kolidowałaby z działaniami kościołów lokalnych na prowincji, ale uzupełniała ich braki. Dla pojedynczych wierzących niemających na co dzień styczności nawet z niewielką grupą uczniów Jezusa, kościół internetowy byłby jedyną formą budowania społeczności z innymi wierzącymi. Dodatkowym atutem takiej symbiozy megakościoła z jego internetową wersją byłaby możliwość przedstawiania przesłania chrześcijańskiego niewierzącym w nieutrudniającej odbioru formie. Wystarczy przejrzeć aktualne polskie produkcje na YT, by przekonać się o słuszności tego postulatu.

W Kościele Nowego Przymierza w Lublinie od dwóch lat testujemy działanie tego systemu. Mamy parę kilkuosobowych grup oraz pojedynczych wierzących rozrzuconych po Polsce. Transmitujemy na żywo (livestream) nasze niedzielne spotkania oraz utrzymujemy podczas nich interakcję za pomocą komunikatorów społecznościowych. Podobnie postępujemy w przypadku spotkań „specjalistycznych” – dla żon, mężczyzn, młodzieży itp. Kontakt internetowy uzupełniamy wspólnymi zjazdami kilka razy do roku oraz spontanicznymi odwiedzinami. Z perspektywy czasu mogę ocenić, że choć nie zastąpi to bezpośredniego kontaktu na bazie codziennej wspólnej służby, to jednak wydaje zachęcające owoce. W najbliższym czasie planujemy poważne rozszerzenie naszej oferty (wszystkich zainteresowanych taką współpracą z nami oraz oglądaniem na żywo transmisji naszych spotkań zapraszam do kontaktu – [email protected], tel. 502 211 360).

Do nietypowych wyzwań musimy podejść z otwartą głową, mądrością i cierpliwością potrzebną do opracowania właściwej metody. Do tej pory nie znaleźliśmy skutecznego sposobu ewangelizacji Polski. Musimy sięgnąć po nowe metody i nauczyć się pracy zespołowej. Małe wspólnoty są wspaniałym miejscem, by doświadczyć bliskości, przyjaźni i miłości, jaką Chrystus dla nas zamierzył. To cudowne przeżycie, które trwale nas zmienia i zapada w pamięć. Jednakże duchową wojnę o zbawienie Polski może wygrać tylko Armia Pana – struktura składająca się z setek i tysięcy oddanych Jezusowi uczniów działających wspólnie.

Szarańcze nie mają króla, a jednak wszystkie wyruszają w szeregu. - Przyp. 30:27

W dyskusji na temat dostępu do broni palnej warto szukać motywacji i celów strony pragnącej naszego rozbrojenia. Zanim jednak odpowiem na te pytania, zajmę się zagadnieniem przeciwnym – jakie skutki wywołuje w człowieku posiadanie broni?

Kiedy syn po raz pierwszy dostaje od ojca do ręki szablę, strzelbę czy pistolet, jakie myśli i uczucia cisną mu się do głowy? Czy rozpiera go duma? Czy czuje, że oto wkracza w świat dorosłych? Czy uświadamia sobie, jak wielką odpowiedzialnością został obdarzony? Odpowiedzi na te pytania są oczywiste. Posiadanie broni palnej czyni młodego mężczyznę:

1) bardziej odpowiedzialnym,
2) bardziej skoncentrowanym,
3) bardziej pewnym siebie,
4) bardziej świadomym swojej roli w społeczeństwie (myśliwy, rycerz).

Dlatego właśnie w Szwajcarii mężczyzna wstępował w związek małżeński dopiero wtedy, gdy dorobił się własnego karabinu. Inaczej to ujmując: najpierw karabin, potem kobieta, najpierw odpowiedzialność, potem seks!

Założyciele Stanów Zjednoczonych Ameryki – najpotężniejszego w historii państwa ludzi wolnych – doskonale zdawali sobie sprawę z politycznych skutków posiadania broni. Jeden z nich napisał: Najmocniejszym powodem, by utrzymać prawo do posiadania i noszenia broni przez ludzi, jest to, że stanowi ono dla nich ostateczny środek do obrony przed tyranią rządu.
Tę samą myśl zawiera i nasza tradycja, którą pięknie ilustruje refren pieśni podhalańczyków:

Ja nie pański, nie hetmański
Jeno harny, wolny strzelec podhalański

W naszej kulturze mężczyzna z karabinem to wolny mężczyzna z poczuciem dumy, gotowy bronić wolności osobistej, wolności swojej rodziny i ojczyzny.

Moskiewscy wrogowie cywilizacji ludzi wolnych wiedzieli, że nie pokonają Zachodu, jeśli wpierw nie zmienią rycerskiego wychowania naszej młodzieży. Wymyślili więc rewolucję lat 60. ubiegłego wieku: seks, narkotyki i tępa, zmysłowa muzyka (Sex, drugs & rock’n’roll)! Hasełko „Make love, not war” trafiło na podatny grunt młodych umysłów żyjących w świecie dobrobytu i bezpieczeństwa. Etos rycerski szybko został zastąpiony etosem konsumpcji i pożądliwości wszelkiego rodzaju. Jego produktem jest zniewieściały, zagubiony, narcystyczny maminsynek lub w najlepszym wypadku zuchwały cynik pozbawiony wszelkich norm i hamulców. Taki „produkt” bez walki odda swoją wolność – ze strachu bądź dla korzyści.

Ronald Reagan, gdy objął urząd 40. prezydenta USA, wiedział, skąd bierze się zło współczesnego świata. W 1983 roku udało mu się ponownie skierować wysiłek Zachodu przeciw Imperium Zła, komunistycznej Moskwie. Oficjalnie komunizm został pokonany. Niestety, wcześniej zdążył się przepoczwarzyć i ogarnąć kluczowe instytucje europejskie z Watykanem włącznie. W wyniku zdeterminowanej pracy ideologicznej agentury Wolny Świat Zachodu dogorywa, pogrążając się w wewnętrznym chaosie i moralnym upadku. Czy jest jeszcze szansa na ratunek? Póki my żyjemy, tak! Sprawa jest prosta, choć niełatwa. Nie musimy wcale „wynajdywać prochu”. Wystarczy wrócić do starych, wypróbowanych metod. Wolne społeczeństwa Zachodu zakwitły na gruncie chrześcijańskich wartości. Dziś pod płaszczykiem chrześcijaństwa ukryło się bardzo wiele idei absolutnie mu wrogich – humanizm, pacyfizm, socjalizm itp. Jeśli więc mamy uratować nasz świat, musimy wpierw oczyścić chrześcijaństwo z fałszywych idei. Różne są na to pomysły, ale najrozsądniejszym wydaje się konfrontowanie wszystkich doktryn z Biblią, fundamentem chrześcijaństwa. Jeśli coś stoi w sprzeczności z Pismem, należy to odrzucić. Gdy temu testowi poddamy humanizm, socjalizm czy pacyfizm, bez problemu odkryjemy, że są to całkowicie obce Biblii idee. Udało się je skutecznie podłożyć chrześcijaństwu jak kukułcze jajo, ponieważ chrześcijanie przestali poważnie traktować Biblię, a skupili się na poglądach teologów czy hierarchów, z których większość służy wrogim wartościom. Przykładowo już w latach czterdziestych XX w. Moskwa zleciła włoskim komunistom bratanie z się inteligencją katolicką. Efekty tego spisku opisał Józef Mackiewicz (szczególnie w najbardziej znanym dziele w tej tematyce „Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy”). Wszyscy papieże od czasów Jana XXIII to mniej lub bardziej gorący orędownicy humanizmu, socjalizmu, priorytetu naturalistycznej nauki nad Biblią, pacyfizmu i synkretyzmu religijnego. Obecny papież już otwarcie zwraca się przeciw biblijnemu chrześcijaństwu. Podczas przemówienia w Kongresie USA jasno zdefiniował wroga ludzkości:

Wszyscy dobrze zdajemy sobie sprawę i jesteśmy głęboko zatroskani niepokojącą sytuacją społeczno-polityczną w dzisiejszym świecie. Jest on coraz bardziej miejscem gwałtownych konfliktów, nienawiści i brutalnych zbrodni, popełnianych nawet w imię Boga i religii. Wiemy, że żadna religia nie jest wolna od form indywidualnych urojeń czy ekstremizmu ideologicznego. Oznacza to, że musimy być szczególnie uważni na wszelki rodzaj fundamentalizmu, czy to religijnego czy też innego rodzaju.

Wrogiem ludzkości według papieża nie jest zło, fałsz czy grzech, ale… wszelki fundamentalizm, także chrześcijański. Czym jest fundamentalizm? Jest to rygorystyczne trzymanie się zasad i norm wyznaczonych przez daną ideologię. W przypadku chrześcijan jest to rygorystyczne trzymanie się ponadczasowej, objawionej prawdy Pisma Świętego. Franciszek wskazuje więc konserwatywnych chrześcijan jako wrogów ludzkości na równi z islamskimi mordercami! Co więcej, uderza w podstawowy dla chrześcijan dwubiegunowy obraz świata:

Ale jest też inna pokusa, której musimy się szczególnie wystrzegać: upraszczający redukcjonizm, który widzi tylko dobro lub zło; lub jeśli wolicie, sprawiedliwych i grzeszników. Współczesny świat, z jego otwartymi ranami, które naznaczają wiele naszych braci i sióstr, wymaga od nas przeciwstawiania się wszelkim formom polaryzacji, które dzieliłyby go na te dwa obozy.

A więc wszyscy, którzy obstają przy jasnym wytyczaniu granic pomiędzy dobrem a złem, pomiędzy sprawiedliwością a grzechem, pomiędzy obozem ludzi dobrych a Imperium Zła są… wrogami ludzkości. To mówi ten, którego wielu uważa za zastępcę Chrystusa na ziemi…

Podążając drogą kulturowego czy odstępczego chrześcijaństwa, nie zatrzymamy upadku cywilizacji, a tylko wspomagamy postęp jego największych wrogów. Jak to trafnie ujął prof. Kazimierz Jodkowski:

Ratunek dla Europy i świata to konserwatywne i uzbrojone chrześcijaństwo.

Przed złymi ludźmi z bronią, a tacy zawsze czyhali na naszą wolność i zasoby, obroną są dobrzy ludzie z lepszą bronią i sprawnością! Człowiek staje się dobry dzięki głównemu przesłaniu Biblii – dobrej nowinie o darmowym ratunku od kary za nasze grzechy i mocy zła nad nami. Ten ratunek kupił nam już Jezus na krzyżu Golgoty. Karabin każdy musi kupić sobie sam (Łuk 22:36).

Tylko broń w rękach ludzi moralnych powstrzyma wrogów naszej cywilizacji.

Jeśli Twój syn ma wyjść na człowieka, wyposaż go za młodu w Biblię i karabin!

artykuł ukazał się w najnowszym numerze "idź Pod Prąd" - do nabycia w kioskach RUCH, Empik i Garmond.

idź Pod Prąd, nr 10-11 (135-136), październik-listopad 2015

Naród i państwo mamy w fatalnym stanie i stan ten zależny jest od panującej u nas religii. Zauważają to już nawet publicyści katoliccy głównego nurtu:

„Dojutrowość to jedyna perspektywa, którą zdają się ogarniać zarówno piszący programy wyborcze, jak i ich adresaci. Medialna maszyna produkująca codzienny wysyp newsów sprawia, że telewizyjna widownia (opinia publiczna), będąc w stanie permanentnego pobudzenia, nie odróżnia informacji naprawdę ważnych od nieistotnych.

Pyskówka między dwoma celebrytami jest ważniejsza niż np. sprzedaż przez rząd ostatnich polskich instytucji finansowych – PZU i PKO BP. Ludzie są w stanie dostrzec niebezpieczeństwo jedynie wtedy, gdy groźne konsekwencje następują bardzo szybko. Wiedzą, że gwałtowna burza wymaga zamknięcia okien, opady śniegu – wymiany opon na zimowe. Ci sami ludzie głosują na polityków zadłużających kraj na rzecz bieżącej konsumpcji, bo konsekwencje tych praktyk są odroczone w czasie. (…) zachowujemy się tak, jakby nie chciało nam się żyć. Polska wymiera. Nie ma programu odtworzenia populacji. (…) Rządzący, promując antykoncepcję, relatywizując ochronę życia, osłabiając znaczenie małżeństwa i rodziny, wydali wojnę tradycyjnym wartościom i religii.” Jan Pospieszalski „Demografia, głupki!”, GP

„U źródeł katastrofy demograficznej są przede wszystkim zmiany światopoglądowe. Kryzys dzietności to przede wszystkim problem kulturowy, rozgrywający się w sferze mentalności i moralności. Mówiąc krótko:to potężny kryzys wartości.” Jan Pospieszalski „Witajcie w klubie samobójców”, GP

Pospieszalski słusznie diagnozuje przyczynę zapaści w kryzysie światopoglądu i stosunku do Boga. Zauważa też, że np. kryzysowi demograficznemu opierają się na świecie tylko wspólnoty silnie religijne. Mamy więc tu wniosek, który powtarzam od wielu lat: zmiana Polski nie dokona się samymi metodami politycznymi. Sprawą pierwotną jest odnowa moralna zapoczątkowana zmianą osobistego stosunku do Boga. Odnowa społeczno-polityczna będzie prostym skutkiem zmian w obszarze religii.

Rodzi się jednak pytanie: jakiej religii? Zasadniczo mamy przed sobą dwie drogi w tej dziedzinie: powrót do dotychczasowej religii albo jej zmianę na lepszą. Publicyści katoliccy w rodzaju Pospieszalskiego lub Terlikowskiego wzywają do wyboru pierwszej drogi. Rada ta generuje kilka problemów. Po pierwsze, gdy nasz naród był bardzokatolicki,spadły na nas największe dziejowe nieszczęścia, których kulminacją były Powstanie Warszawskie i okupacja sowiecka. Po drugie, katolicyzm współczesny jest w fazie ciągłego dostosowywania się do żądań wielkich tego świata (aggiornamento) i okazuje się, że rzecznicy katolicyzmu sami lądują w ostrym konflikcie ze swoją głową w Rzymie (znany casus konfliktu z F1 Terlikowskiego czy Ziemkiewicza na temat wielodzietności). Nie bardzo więc wiadomo, do czego mamy nawoływać Polaków, gdy jutro może się okazać, że nie tylko Putin jest wielkim światowym przywódcą, z którym papież na audiencji dywaguje o pokoju, ale i seksualni zboczeńcy „mają walory i przymioty do zaoferowania wspólnocie chrześcijańskiej” (Rzym, październik 2014, synod biskupów). Nawet mało bystry patriota zauważy, że niczym się to nie różni od lewicowej ideologii politpoprawności. Do jakiej więc zmiany można nawoływać ogłupiały naród, używając do tego religii katolickiej???

Dlatego właśnie od lat głoszę, że jedyny ratunek dla Polski to zwrot w kierunku niezmiennego i pewnego Słowa samego Boga, do Biblii!!!

Ale jak Polacy mają dokonać tego zwrotu? Gdzie mają zobaczyć żywy wzór ludzi żyjących w harmonii z Bogiem Biblii? Wreszcie, jak ci nieliczni odrodzeni duchowo Polacy mają przemienić zepsute społeczeństwo i zbudować sprawiedliwe państwo?

Posłużę się tu analogią z ortopedii. Gdy mamy do czynienia z człowiekiem połamanym i pokrzywionym, prostujemy go i wkładamy w gips. Samo naprostowanie nie wystarczy. Musimy mu dostarczyć zewnętrznej podpory (sztywnego gorsetu) do czasu, gdy okrzepną jego własne kości. Rozumieli to polscy politycy czasów zaborów. Zarówno Piłsudski, jak i Dmowski szukali protezy do odbudowy polskiej państwowości. Jeden widział ją w Austro-Węgrzech, drugi w carskiej Rosji. Okazało się, że rację miał Piłsudski. Po kilku latach austro-węgierskiego gorsetu Polska samodzielnie stanęła na nogi!

Podobne dylematy mają obecnie Ukraińcy. Wymownym tego przykładem jest Odessa, gdzie prezydent Poroszenko mianował gubernatorem byłego prezydenta Gruzji Micheila Saakaszwiliego (protegowanego Ameryki). W walce z miejscową korupcją Saakaszwili nie liczy na tubylców – sprowadza wypróbowanych wcześniej Gruzinów i absolwentów amerykańskich uczelni. „Jeszcze w sierpniu na ulice Odessy wyjdą patrole nowej policji. W mundurach wzorowanych na amerykańskich, wyszkolonych przez kalifornijskich oficerów. Później ruszy nowoczesne centrum obsługi interesantów, tak aby zlikwidować kolejki w urzędach. Jednak najwięcej energii nowy gubernator poświęca walce z układami polityczno-biznesowymi i korupcją. – Żeby coś budować, najpierw trzeba wyjałowić skażoną ziemię – mówi.” M. Kacewicz, „Misza robi porządki w Odessie”, Newsweek.

Czy Amerykanie mogą pomóc Polakom stanąć na nogi?

Mają ku temu wiele atrybutów – sukces w zbudowaniu imperium przyciągającego najlepszych z całego świata, tradycyjną sympatię Polaków oraz dokonanie podobnych operacji w przeszłości. Najbardziej spektakularną z nich jest Korea Południowa. Kiedyś najbardziej zacofane, długo okupowane i zdewastowane państwo regionu, dziś światowy potentat technologiczny i… misyjny!!! Tak, Korea Południowa z państwa całkowicie buddyjsko-animistycznego w ciągu kilkudziesięciu lat stała się chrześcijańska (chrześcijanie stanowią ponad 30% populacji, co stanowi największą grupę religijną; w armii odsetek chrześcijan jest dwukrotnie większy) z największymi kościołami protestanckimi na świecie! To w Korei miał miejsce największy chrzest dorosłych od czasów Pięćdziesiątnicy (Dz. Ap. 2:41 Ci więc, którzy przyjęli słowo jego, zostali ochrzczeni i pozyskanych zostało owego dnia około trzech tysięcy dusz). To w Korei są największe na świecie protestanckie seminaria. Tam też miało miejsce największe spotkanie ewangelizacyjne globu (2,7 mln ludzi). Koreańczycy są drugą po Amerykanach największą nacją misyjną – w świecie służy ponad 16 000 koreańskich misjonarzy! A wszystko to zaczęło się w 1884 roku, gdy pierwszy misjonarz postawił stopę na ich ziemi, a ogromnego przyspieszenia nabrało, gdy pojawiła się tam na stałe armia amerykańska (1945 r.). I ciekawa rzecz, co do wielkości i trudnego położenia geopolitycznego Korea Płd. przypomina Polskę…

Czy więc podobna operacja uda się nad Wisłą? Nie stanie się to automatycznie wraz z pojawieniem się pierwszych dużych baz amerykańskich w Polsce (warto dodać, że dzisiejsze USA mają dużo mniej wspólnego z biblijnym chrześcijaństwem niż te z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku). W Korei, zanim wylądowali Amerykanie, działał już prężny rodzimy ruch ewangeliczny silnie zaangażowany w walkę z japońskim okupantem. Chrześcijanie stali się niejako awangardą społeczno-polityczną swego narodu. U nas protestanci są nieliczni i w większości skompromitowani wspieraniem partii lewicowych czy kolaboranckich. Z pewnością nie stoją na czele walki o Wolną Polskę. Co więcej, Amerykanie już próbowali dać Polsce misyjne wsparcie w latach poprzedzających „Solidarność”. Wydatnie pomogli w budowie ruchu oazowego i wysłali do nas ponad setkę misjonarzy. Niestety, katolicka „kontrreformacja” lat dziewięćdziesiątych skutecznie rekatolicyzowała oazowiczów, a pozostali misjonarze nie potrafili przełamać bariery kulturowej Polaków i zbudować rozwijających się polskich kościołów. Czy więc obecny ponowny zwrot w geopolityce naszego regionu zaowocuje początkiem koreańskiego scenariusza u nas? O to się modlę i przygotowuję kościół, w którym służę. Nie widzę innego ratunku dla upadającej Polski w rozsądnej perspektywie czasowej.

Bóg daje nam kolejną szansę. Wykorzystajmy ją! Inaczej znowu będziemy tylko pionkiem na politycznej szachownicy.

idź Pod Prąd, nr 7-9 (132-134), lipiec-wrzesień 2015, s. 5-6

Protestancki biskup Tony Palmer, a być może jezuita udający protestanta, rozpoczął w lutym br. perwersyjną rozgrywkę z udziałem papieża Franciszka i amerykańskich zielonoświątkowców z kościoła Kennetha Copelanda. Ogłosił naiwnym charyzmatykom: „protest Lutra skończył się.(…) Pytam Was: skoro już nie ma protestu, jak może istnieć Kościół protestancki?”. W propagowanym na całym świecie materiale filmowym, w którym przedstawiał nagrane na telefon przesłanie papieża do protestantów, kłamał w żywe oczy, twierdząc, że katolicyzm przyjął reformacyjną naukę o usprawiedliwieniu „tylko z łaski”, powołując się na nic nieznaczące w nauce katolickiej uzgodnienie teologów katolickich i luterańskich.

Protestancki biskup Tony Palmer, a być może jezuita udający protestanta, rozpoczął w lutym br. perwersyjną rozgrywkę z udziałem papieża Franciszka i amerykańskich zielonoświątkowców z kościoła Kennetha Copelanda. Ogłosił naiwnym charyzmatykom: „protest Lutra skończył się.(…) Pytam Was: skoro już nie ma protestu, jak może istnieć Kościół protestancki?”. W propagowanym na całym świecie materiale filmowym, w którym przedstawiał nagrane na telefon przesłanie papieża do protestantów, kłamał w żywe oczy, twierdząc, że katolicyzm przyjął reformacyjną naukę o usprawiedliwieniu „tylko z łaski”, powołując się na nic nieznaczące w nauce katolickiej uzgodnienieteologów katolickich i luterańskich.

Nie minęło wiele miesięcy i ten zwodziciel zdaje przed Bogiem sprawę ze swojego grzechu. 20 lipca zginął w wypadku motocyklowym.

Nasuwa mi to dwa skojarzenia. Pierwsze biblijne – Ananiasz i Safira z kościoła w Jerozolimie uwierzyli, że Boga i Jego lud można oszukiwać. Dla przykładu ponieśli śmierć na miejscu:
A Piotr do niej: Dlaczego zmówiliście się, by kusić Ducha Pańskiego? Oto nogi tych, którzy pogrzebali męża twego, są u drzwi i ciebie wyniosą. I upadła zaraz u nóg jego, i wyzionęła ducha. A gdy młodzieńcy weszli, znaleźli ją martwą, wynieśli i pogrzebali obok jej męża. I wielki strach ogarnął cały zbór i wszystkich, którzy to słyszeli. Dz.Ap. 5:9-11

Drugie skojarzenie dotyczy abpa Życińskiego. Uczynił w swoim życiu wiele zła przeciw Prawdzie i ludziom. Apogeum swego zaprzaństwa osiągnął jednak po zamachu smoleńskim, kiedy to 9 maja 2010 r. wezwał Polaków do palenia zniczy na grobach „wyzwolicieli” z czerwoną gwiazdą. Nasz kościół zaczął się w tej sprawie modlić:

„Polska historia pamięta zaprzaństwo, jeśli nawet dopuszczają się go koronowane głowy czy purpuraci. Lubelszczyzna to ojczyzna partyzanta najdłużej (do 1963 roku) stawiającego opór tym, których czcisz 9 maja. Zważ więc, jaką Ziemię kalasz swym postępowaniem. Jak zapewne wiesz, nigdy nie jest za późno na nawrócenie. Nasz kościół będzie się za Ciebie modlił, byś przejrzał na oczy, wyzwolił się z ograniczających Cię pęt i stanął po stronie prawdy.” Dlaczego protestowałem przeciw Życińskiemu? iPP nr 70-71 maj-czerwiec 2010

W kilka miesięcy później już nie żył…

Każdy, kto świadomie zwodzi lud Boga, niech weźmie to sobie do serca. Jeszcze masz czas na nawrócenie. Niedługo…

lipiec 2014