Tekst ukazał się w Idź Pod Prąd 2021, nr 201-205, s. 71.
Jak wiadomo, nietoperze mają zdolność echolokacji. Dzięki wysyłaniu fal dźwiękowych i odbieraniu ich echa (fal odbitych od innych obiektów), potrafią sprawnie przemieszczać się w ciemności, nie rozbijając się o przeszkody.
Zmiany temperatury i wilgotności wpływają na zmiany prędkości fali dźwiękowej, ale system echolokacji nietoperzy dostosowuje się do tych warunków i pozwala im nadal bezbłędnie oceniać położenie obiektów. Niedawno przeprowadzono jednak eksperymenty, w których prędkość fali dźwiękowej została zmieniona w inny sposób. Zamiast manipulowania temperaturą i wilgotnością zwiększono zawartość helu w atmosferze pomieszczenia, w którym prowadzono badanie.
Nietoperze nie były w stanie dostosować się do takiej zmiany – błędnie oceniały odległość, przez co nie trafiały na miejsce lądowania. Nawet młode zwierzęta, przez dłuższy czas przyzwyczajane do tych warunków, nie mogły nauczyć się używać prawidłowych parametrów do nawigacji w zmienionej atmosferze.
Wyniki tego eksperymentu są dość zaskakujące, ale pokazują, że system echolokacji nietoperzy jest tak skonstruowany, żeby sprawnie dostosowywał się do zmian zachodzących w naturalnym środowisku na Ziemi. Tryb dostosowywania do zwiększonej zawartości helu nie jest zaś w tym projekcie potrzebny. Wyniki eksperymentu wskazują też, że zdolność przestawienie się systemu echolokacji w zmiennych warunkach jest cechą wrodzoną, której nietoperze się nie uczą – po prostu ją mają.
Małgorzata Gazda
Źródło: Jeffrey P. Tomkins, „Innate Speed-of-Sound Engineering Revealed in Bats”, Institute for Creation Research, June 21, 2021.
