Przeczytasz tekst w ok. 3 min.

ROZTERKI

Pamiętam, był rok 2010, pewnego dnia na ulicach mojego miasta pojawiły się plakaty zapowiadające marsz ONR-u. Dotychczas organizacja ta w Lublinie nie prowadziła żadnych akcji, więc wzbudziło to moje zainteresowanie. Wraz z kilkoma kolegami wybraliśmy się na miejsce zbiórki. Tam jakaś setka młodych ludzi z banerami i flagami, jak się okazało, większość z nich była przyjezdna. Bardzo mi się spodobało to, że byli tam sami młodzi. Na naszych lubelskich akcjach, które organizowaliśmy pod szyldem UPR-u i Związku Obywatelskiego, młodzież była zawsze w mniejszości. Pochód ten nie podobał się lewactwu i próbowali go blokować. Usiedli w poprzek ulicy, jedna z dziewuch krzyczała: „Patriotyzm to faszyzm!”, jakiś dziarski anarchista rzucał w nas nawet roślinami, które wyrywał z doniczek w ogródkach piwnych. Po interwencji policji pochód nasz dotarł pod pomnik Zaporczyków, przemawiał tam kolega z Gdańska. Celtyki i falangi na flagach i banerach przypomniały mi akcje z początku lat 90. Pomyślałem sobie: „Idzie nowe pokolenie”.

Około roku później spotkałem na ulicy lubelskiego lidera ONR-u Krzyśka i powiedziałem mu, że jestem zainteresowany współpracą. Byłem rozczarowany losem mojego macierzystego UPR-u i chciałem gdzieś podziałać, nawet bez perspektywy startu w wyborach. Nie minęło wiele czasu, a zaproponowano mi funkcję rzecznika ONR-u. Był to również gorący okres Marszu Niepodległości 2011 roku. Krótko mówiąc, skoczyłem na główkę w nieznaną wodę. Sytuacja rozwinęła się na tyle, że powstały Ruch Narodowy stał się przedmiotem zainteresowania mediów i zaczęliśmy brać faktyczny udział w życiu politycznym kraju. Przeciwko Marszowi Niepodległości użyto w 2011 roku lewaków wspomaganych przez bandytów z Niemiec, mimo to Marsz przeszedł. W 2012 roku próbowała nas rozbić policja, a prezydent Komorowski, nie szczędząc sił i środków, zorganizował swój własny „spacerek do niepodległej”. W 2013 przeciw nam wystąpiła też tzw. opozycja (koncesjonowana) prowadzona przez pana prezesa. Tak czy siak, zawsze dotarliśmy do celu, a rozmaite wydarzenia planowane i nieplanowane wzbudzały jedynie zainteresowanie publiczności.

Obecnie toczy się dyskusja, czy RN ma startować w wyborach, stać się partią polityczna itp. Cóż, każde rozwiązanie ma swoich zwolenników i przeciwników. Jeśli chcemy rzeczywiście mieć wpływ na sytuację w Polsce, moim zdaniem nie ma innego wyjścia, niż start w wyborach z wszelkimi tego konsekwencjami. Oczywiście możemy krzyczeć na pochodach czy uniwersytetach, blokować i protestować, ale w tym czasie ci, co nas blokowali na ulicach i wdawali się w bójki, dostają posady dyrektorskie w instytucjach zajmujących się zwłaszcza tzw. kulturą. Mówiąc krótko, Antifa poszła w dyrektory, a anarchiści są na utrzymaniu podatnika. Jeśli chcemy uniknąć sytuacji, że będziemy do nich chodzić z podaniem o wynajęcie sali czy możliwość zorganizowania jakiejkolwiek akcji, musimy pójść dalej niż subkultura – zwłaszcza że to my mamy solidne zaplecze kulturalne, chociażby w postaci muzyków rockowych i hiphopowych. Przecież te lewaki nie dadzą nam nawet sal na koncerty.

Musimy sobie uzmysłowić fakt, że jedynym prawdziwym i głównym celem lewicy jest uczynienie ze zwykłych ludzi swoich niewolników, życie na ich koszt i jeszcze wmawianie, że to dla naszego dobra. Jeżeli ktoś nie czuje na sobie brzemienia odpowiedzialności, nie powinien przynajmniej paraliżować inicjatywy innych. Ciągłe narzekanie, kontestowanie i stanie na uboczu nie nie przystoi nam, którzy czujemy się spadkobiercami twórców niepodległości i żołnierzy NSZ-tu. Pokolenie dzisiejszych młodych Polaków wchodzących w dorosłe życie nie po to kończy szkoły, studia czy podejmuje pracę, by to wszystko przyniosło korzyść naszym przeciwnikom i wrogom Ojczyzny. Oczywiście nic nie gwarantuje tego, że unikniemy pokus i pułapek sprawowania władzy, ale to tylko od nas zależy, czy wyrzekniemy się prywaty, zegarków, łapówek czy zwykłej głupoty. Gdybym choć przez chwilę wątpił w zalety dzisiejszych 25-latków, na pewno nie tłukłbym się po kraju na niezliczone spotkania, a spokojnie zasiadł z piwem przed telewizorem. Gdy jednak jechałem na Marsz w 2011, a chłopaki zaczęli puszczać muzykę Gitsów i Legionu, blisko 20 lat po tym, jak ja tego słuchałem, uznałem, że doczekałem się nowego pokolenia. Pokolenia, które wyobraża sobie Polskę bez socjalistycznej zarazy, bez zdradzieckich sojuszników i zakutych łbów siedzących mentalnie w latach tzw. Polski Ludowej. Jedni nią rządzili, drudzy kontestowali, ale to zawsze Ona była punktem odniesienia.

Świat poszedł naprzód i to my staliśmy się Trzecim Światem, a Polska otrzymuje pomoc żywnościową z Unii Europejskiej. Takiej hańby tolerować nie sposób.

Dziś w moim rodzinnym Lublinie jeden z blokujących nasz Marsz w 2010 roku został dyrektorem, a jego środowisko otrzymało kamienicę w centrum miasta. Kiedy my chcemy zorganizować zebranie dla kilkudziesięciu delegatów, to albo sala za droga, albo właściciel boi się nam wynająć. Niech każdy tę sytuację rozsądzi we własnym sumieniu. Skoro w stolicy naszego państwa na placu Zbawiciela stoi tęcza, a Marsz Niepodległości mija ulicę Marchlewskiego i Armii Ludowej, to kto ma to zmienić? Antifa przebrana w garnitury dyrektorskie?

Ostatnio widziałem gościa, który rzucał wtedy w nasz pochód – grzebał w śmietniku w poszukiwaniu puszek. Im też nie wszystko się udaje…

Marian Kowalski